Yeni Ramanı qəsəbəsi, sosial evlər, 26-ci bina, 4-cü mənzil...

Üzümüzə qapını qara geyimli ağbəniz və xoşsifət bir xanım açır. O, “Vətən uğrunda”, “Füzulinin azad olunmasına görə” və “Xocalının azad olunmasına görə” medalları ilə təltif olunmuş Vətən müharibəsi şəhidi Dostəli Məmmədovun anasıdır...

Bizi içəri dəvət edir. Mənzil ötən ilin mayında Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiəsi Nazirliyini tərəfindən onlara verilib. İki otaqdan ibarətdir. Otaqlardan birində Dostəlinin şəkilləri, onu xatırladan əşyalar, haqqında yazılar dərc olunan qəzetlər qoyulub. Məsum baxışlı, iri gözlü Dostəlinin şəkilləri önündə ayaq saxlamamaq mümkün deyil.

AZƏRTAC xəbər verir ki, bu ailənin yeganə övladı Dostəli indi Vətən torpaqlarının azadlığı uğrunda qurban gedən minlərlə şəhiddən biridir.

Atasının 49, anasının 46 yaşı var, özünün isə 22. Bir şey var ki, Seymurla Əzimə xanımın yaşının üstünə hər il bir yaş da gəlir, amma Dostəli elə bu yaşdadır. Həmişə də bu yaşda da qalacaq...

-Mən onu belə bilməzdim. Bilirdim ki, təəssübkeşdir, istiqanlıdır, böyüyə-kiçiyə ehtiramla yanaşandır, amma Vətən, yurd, torpaq uğrunda hər şeyə hazırdır. Çağırış vərəqəsi alan kimi dərhal evə gəldi, hamımızla sağollaşdı, bizə ürək-dirək də verdi: “Qorxmayın, hər şey yaxşı olacaq, lap qısa vaxtda erməniləri torpaqlarımızdan qovub çıxaracaq və evimizə qayıdacağam”,- deyə Əzimə xanım oğlunun dediklərini xatırlayır.

- Bir quş kimi uçub getdi. Onda hələ sentyabrın 28-i idi. Döyüş yolu sentyabrın 30-da Füzulidən başladı. Oktyabrın 9-dək hər gün telefonla danışırdı. Hər gün də bizə təsəlli dolu sözlər deyirdi: “Hər şey yaxşıdır, yaxşı da olacaq. Lap yaxın vaxtlarda xoş xəbərlər eşidəcəksiniz...

Əzimə xanımın səsi qırılır.

Biz də susuruq. Hamı susur. Nə deyəsən, necə təsəlli verəsən?

Öyrənirik ki, Dostəli Vətən müharibəsi döyüşlərində qumbaraatan olub. Füzulidən sonra Xocavəndin kəndlərinin düşməndən təmizlənməsi uğrunda döyüşüb. Düz 18 gün düşmənə qan uddurub.

Ana özünü ələ alıb söhbətinə davam edir:

-Telefon zəngləri kəsiləndən sonra Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış üzrə Dövlət Xidmətinin Suraxanı rayon İdarəsinə getdim. Dedilər ki, narahat olmayın. Nə xəbər olsa sizə çatdıracağıq. Hər gün oğlumdan xəbər gözləyirdim. Hər gün cəbhədən gələn xəbərlərlə yaşayırdım. O, məni bir gün xoş xəbər eşidəcəyimə inandırmışdı. Elə hamımızı - atasını, babasını, nənəsini, bibilərini də...

Oktyabrın 18-də Dostəlinin şəhidliyə ucalması xəbəri gəlib. Ana üçün, valideyn üçün bundan ağır nə xəbər ola bilərdi? Dostəlini üçrəngli bayrağa bükərək Yeni Suraxanıdakı Şəhidlər qəbristanlığında torpağa tapşırıblar. İndi həmin qəbristanlıqda beş şəhid uyuyur...

- Dostəlini evləndirməyə hazırlaşırdıq. Gözü tutan qız da var idi. Elə hamımızın ürəyincə idi. Kimin ağlına gələrdi? Hardan biləydik ki?

Əzimə xanımın səsi yenə qırılır...

-Ay oğul, O, tək mənim yox, nəslin yeganə övladı idi. 83 yaşlı babası Mikayıl, 72 yaşlı nənəsi Şahnaz da onun toyunu görmək arzusu ilə yaşayırdı. Di gəl ki, Dostəli hamımızın arzusunu gözündə qoydu, - deyə ana davam edir. – Dövlətimiz həmişə arxamızdadır. Hər cür qayğı ilə əhatə olunmuşuq. Geniş, işıqlı mənzillə təmin olunmuşuq, Heydər Əliyev Fondu, “YAŞAT” Fondu məişət əşyaları almaq üçün vəsait verib. Başqa təşkilatlar da bizə yardım əlini əsirgəmir. Dostəlinin oxuduğu məktəbin, işlədiyi şirkətin nümayəndələri, dost-tanış tez-tez qapımızı döyür. Atasına da, mənə də pensiya kəsilib. Heç nədən korluğumuz yoxdur.

Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiəsi Nazirliyinin tabeliyində Sosial Xidmətlər Agentliyindən verilən məlumata görə, ailəyə göstərilən sosial dəstək tədbirləri bundan sonra da davam edəcək.

Şəhidin anası Əzimə xanımla, atası Seymurla sağollaşıb çıxırıq. Arxamızca Dostəlinin şəkli boylanır.

Elə binanın giriş qapısından da...